Gemeente Onsdorf
Het kleine, nog steeds sterk agrarische stadje ligt in het noordwestelijke deel van de Saargau in een vallei. Ten oosten boven het dorp liep de oude Romeinse weg van Trier naar Metz langs de "Kimm", tegenwoordig aangegeven als de G11-langeafstandswandelroute. Verdere sporen van nederzettingen in de wijk wijzen dus ook terug op de Romeinse tijd.
De plaats wordt voor het eerst genoemd in 1030 als Omestorff. In termen van de parochie vormde het een tak van de parochie van Nittel. Tijdens de vroegmoderne tijd behoorde Onsdorf tot het hertogdom Luxemburg. In de 19e eeuw groeide het dorp langzaam van 163 (1818) naar 260 inwoners (1911). De katholieke kerk van St. Hubertus werd in 1929 gebouwd als een hallengebouw met een aangrenzende sacristie op een verhoogde positie ten westen van de site met behulp van oudere componenten.
Districtsweg 110 domineert het verkeer, waarlangs de gebouwen met lange en gesloten dakranden evenwijdig aan de helling zijn georiënteerd. De agrarische boerderijen zijn gelegen langs de rijksweg. Het is interessant dat na de Tranchot-kaart van 1817 de omtrek van de site niet is veranderd.
de Takkerk van St. Hubertus is topografisch belicht en biedt zo een interessant silhouet. Naast de katholieke takkerk St. Hubertus zijn de huizen 14, 45 en 46 aangewezen als monument (bron: topografie monumenten).
Bezienswaardigheden - b.v.
Katholieke kapel - vooral het rijk versierde altaar en de Romeinse offersteen in de veranda, oudweerkruis (processiekruis voor goed weer), typisch boeren- en wijnbouwdorp
Heraldiek (Heraldiek)
Boven een blauwe berg, bedekt met een gouden jachthoorn, gespleten, vooraan een groene wijnstok in goud, daarachter in groen 2 gouden korenaren.
Als kerk en plaatselijke beschermheer eert Onsdorf St. Hubertus. Hij is al sinds mensenheugenis de beschermheilige en is al bekend bij de Lorenzi. De kapel in Omstorff wordt genoemd in het visitatielogboek van het Remich-kapittel in 1569. Een jachthoorn is opgenomen als symbool van de plaatselijke beschermheilige St. Hubertus.
Onsdorf heeft de oorspronkelijke landbouwstructuur grotendeels behouden. "De wijngaarden ten westen van de weg (vanuit Tawern) in de districten Meyersberg en Wingertsberg vormen het centrum van een innovatie die rond 1900 leidde tot de herintroductie van de wijnbouw na meer dan 100 jaar blootstelling in de omliggende districten en omvat ongeveer 65 hectare aan wijngaarden." (Werle, Trier en omgeving, Berlijn-Stuttgart 1978, p. 194).
Het gemeentebestuur kwam overeen met deze even belangrijke landbouw- en wijnbouwstructuur door een symbool van wijnbouw (wijnstok) en landbouw (korenaren) op te nemen.
